Το 1886 εργάτες στα εργοστάσια του Σικάγο ξεκίνησαν απεργία την 1η Μάη με βασικό τους αίτημα την καθιέρωση του 8ώρου και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τρείς ημέρες μετά πραγματοποιήθηκε μαζική πορεία με την συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων κόσμου. Η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει βίαια την διαδήλωση, ξέσπασαν συγκρούσεις και αποτέλεσμα αυτών υπήρξε η δολοφονία δεκάδων απεργών. Η 1η Μαΐου αποτελεί ημέρα ορόσημο για τους εργατικούς αγώνες, και κάθε χρόνο μας θυμίζει πως οι διεκδικήσεις του χθες μας δείχνουν τον δρόμο για τις διεκδικήσεις του σήμερα. Για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που μας φέρανε αλλά και θα μας φέρνουν συνεχώς αντιμέτωπους με το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της υποταγής. Η εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι συμβολική μέρα, ούτε και αφιερωμένη σε επετειακές εκδηλώσεις- είναι βαμμένη με αίμα εργατών/ριων που διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Μέρα χαραγμένη στην συλλογική μνήμη του εργατικού κινήματος.
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια τεράστια επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα όπου μόνο στόχο έχει την περαιτέρω υποβάθμιση της εργατικής μας δύναμης και κατά συνέπεια της ζωής μας. Παρόλα αυτά το κράτος βρίσκοντας για άλλη μια φορά μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία με αφορμή την πανδημία πήρε μέτρα ξανά προς όφελος των αφεντικών. Μαζικές απολύσεις, εκ περιτροπής εργασία και μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση εργασίας και δυνατότητα επιστράτευσης απεργών είναι τα αποτελέσματα των παραπάνω. Παράλληλα περνάμε και σε ένα άλλο στάδιο ελέγχου και επιτήρησης που επιβάλλεται βίαια από τα πάνω, με αστυνομικούς καθημερινά να μας ελέγχουν για το που πάμε και αν τηρούμε τους κανόνες υγιεινής, μέχρι τις κάμερες πάνω από τα κεφάλια μας ενώ δουλεύουμε απ’ το σπίτι για να αποδείξουμε αν είμαστε παραγωγικοί/ες.
Για να μιλήσουμε όμως συγκεκριμένα και για την δική μας πραγματικότητα στην ΜΚΟ Άρσις ακόμα παραμένει αναπάντητο το αίτημα του σωματείου μας για συμβάσεις αορίστου χρόνου όπως και μια σειρά άλλων αιτημάτων και διαπιστώσεων που έχουν σταλεί και συζητηθεί με την διοίκηση. Η επισφάλεια έχει γίνει καθεστώς υπογράφοντας κάθε φορά ολιγόμηνες συμβάσεις και με πρόφαση την προσωρινή κατάσταση του προσφυγικού αλλά και την ύπαρξη χρηματοδότησης οι διοικήσεις των ΜΚΟ καταπατούν το εργατικό δίκαιο αρνούμενες να μας αναγνωρίσουν ως εργαζόμενους/ες που καλύπτουμε πάγιες και διαρκής ανάγκες. Συνεχώς βρισκόμαστε υπό την απειλής της απόλυσης. Οι συμβάσεις μας υπογράφονται πάντα τελευταία στιγμή θέτοντάς μας σε μία διαρκή ανασφάλεια, παρά τα μεγάλα χρονικά διαστήματα εργασίας μας, την ένταση αλλά και την ποιότητα του έργου μας. Ταυτόχρονα δομές στέγασης ανηλίκων παραμένουν υποστελεχωμένες με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε εντατικοποίηση της εργασίας, ενώ το τελευταίο μας αίτημα για μέσα ατομικής προστασίας αλλά και εργασία με προσωπικό ασφαλείας στις δομές καθυστέρησαν από την διοίκηση χωρίς να καλυφθούν μάλιστα και στο απόλυτο.
Ως εργαζόμενοι/ες στο προσφυγικό δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην περιθωριοποίηση, την αορατοποίηση και την εκμετάλλευση που βιώνουν οι μετανάστες/τριες στον ελλαδικό χώρο. Από την υποδοχή τους στα νησιά με μπουλούκια ρατσιστών να τους περιμένουν στις αποβάθρες με τις πλάτες της αστυνομίας, το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, τα γεμάτα με ανήλικους/ες αστυνομικά τμήματα, τα κλειστά κέντρα κράτησης στην ενδοχώρα, μέχρι το συνωστισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των νησιών και την αντιμετώπισή τους ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα της ασφαλούς και αξιοπρεπούς διαβίωσης. Είναι οι αόρατοι αυτού του κόσμου, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα και πρόσωπο, φθηνό εργατικό δυναμικό για τ’ αφεντικά και αποδιοπομπαίοι τράγοι με κάθε ευκαιρία για το κράτος (όπως το είδαμε εκ νέου την περίοδο της πανδημίας).
Για όλους τους παραπάνω λόγους η Εργατική Πρωτομαγιά γίνεται κάθε χρόνο πιο επίκαιρη από ποτέ. Παρά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για μετάθεση της ¨συμβολικής συνάθροισης της πρωτομαγιάς¨ – όπως χαρακτηριστικά είπε – εμείς δηλώνουμε πως θα παραβρεθούμε στον δρόμο μαζί με τα υπόλοιπα πρωτοβάθμια σωματεία για να υπερασπιστούμε την 1η Μάη ως αυτό ακριβώς που είναι: ημέρα αγώνα και διεκδικήσεων.
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1Η ΜΑΗ ΣΤΙΣ 10:30 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΧΑΥΤΕΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ
