Καταρχάς μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι πρέπει να σπάσουμε τους διαχωρισμούς μεταξύ των προσφύγων και των εργαζομένων και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν δημιουργήσουμε κοινές αφετηρίες δράσης ενταγμένες σε ένα ευρύτερο κίνημα αλληλεγγύης και αγώνα. Ήδη από το περσινό καλοκαίρι και την μάχη ενάντια στις απολύσεις των δύο συναδέρφων μας από το safe zone του Σχιστού θα μπορούσε να υπάρχει μια πρώτη προσέγγιση με τους πρόσφυγες. Mε την πρόσφατη υπουργική απόφαση του το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής αιφνιδιαστικά γνωστοποίησε ότι η κυβέρνηση στοχεύει στη σταδιακή έξωση των προσφύγων από τα διαμερίσματα στα οποία φιλοξενούνταν καθώς και τη διακοπή της οικονομικής βοήθειας με ευθύνη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Η απόφαση αυτή σε πρώτη φάση αφορά πρόσφυγες που τους χορηγήθηκε το καθεστώς διεθνούς προστασίας μέχρι τις 31/07/2017 και αργότερα θα επεκταθεί στο σύνολο των αναγνωρισμένων προσφύγων. Ο «ανθρωπισμός» που εκτυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας, με τα τεράστια πακέτα χρημάτων τόσο από την Ε.Ε. όσο και από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες που δόθηκαν σε Μ.Κ.Ο για να στηθεί στα πόδια του το «καθεστώς διαχείρισης» που το ελληνικό κράτος από το 2015 προσπάθησε να εφαρμόσει απέναντι στην προσφυγική κρίση, είχε ημερομηνία λήξης! Αυτό είναι το νέο φιρμάνι της νέας υπουργικής απόφασης του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής! Ένα φιρμάνι σε πλήρη σύμπλευση με τις επιταγές της ΕΕ και τις ρατσιστικές πολιτικές της Ευρώπης- φρούριο, τα κλειστά σύνορα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα κολαστήρια Κέντρα Κράτησης, τους φράχτες, τις απελάσεις και τις επαναπροωθήσεις στον Έβρο, τα νησιά του Αιγαίου «αποθήκες ψυχών», την FRONTEX και τις περιπολίες θανάτου στη Μεσόγειο που πνίξανε χιλιάδες πρόσφυγες στο βωμό των ρατσιστικών συμφωνιών ΕΕ με την Τουρκία και τη Λιβύη. Το φιρμάνι αυτό, το οποίο θα εφαρμοστεί από τις 31/3/2019 μέσα από fast-track διαδικασίες, εξωθεί με βίαιο τρόπο τους αναγνωρισμένους πρόσφυγες σε καθεστώς αστεγίας, χωρίς να δίνεται καμία εναλλακτική λύση. Η κρατική παρέμβαση που επιβάλλεται χωρίς κανένα σχέδιο και χωρίς καμία προπαρασκευαστική ενέργεια, με πρόφαση την «αποσυμφόρηση» των Κέντρων Υποδοχής και Ταυτοποίησης στα νησιά, εγείρει σοβαρές ανησυχίες αναφορικά με την ύπαρξη δομημένου πλάνου μέριμνας. Για ακόμα μια φορά οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται σαν αριθμοί και υπό το πρίσμα της «έκτακτης ανάγκης» χωρίς κανένα απολύτως σχεδιασμό και με το βλέμμα στραμμένο μακριά από τις ανάγκες τους. Την ίδια ώρα που το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής συντάσσει σχέδιο «Εθνικής Στρατηγικής για την Ένταξη», το οποίο έθεσε σε δημόσια διαβούλευση, λαμβάνει παράλληλα μέτρα αιφνίδιας απομάκρυνσης του συγκεκριμένου πληθυσμού από τις δομές στέγασης, αδιαφορώντας τελικά για την ομαλή και ουσιαστική ένταξή του στη χώρα υποδοχής. Τα χρονικά περιθώρια δεν είναι απλώς περιορισμένα αλλά ασφυκτικά! Ως εργαζόμενες και εργαζόμενοι στις ΜΚΟ θέλουμε να κάνουμε σαφές πως διαφοροποιούμαστε πλήρως σε μια τέτοια απόφαση. Θα πρέπει λοιπόν να μην μείνουμε θεατές και να εμποδίσουμε έμπρακτα τις εξώσεις από τα διαμερίσματα των ” μη ευάλωτων προσφύγων” συνδέοντας τον αγώνα τους για στέγαση με τις απολύσεις εργαζομένων στις ΜΚΟ και με την εντατικοποίηση της εργασίας μας. Αυτή τη στιγμή η απροσδιοριστία και η μεταβλητότητα του αντικειμένου εργασίας και του καθηκοντολογίου, οι καθυστερημένες καταβολές μισθών του ΑΜΙΦ, οι εξαιρετικά βραχύχρονες συμβάσεις εργασίας, τα timesheet, η καταστρατήγηση του οκτάωρου, οι απλήρωτες υπερωρίες (εφημερίες, on call, έκτακτα περιστατικά, δουλειά γραφείου εκτός ωραρίου), οι ισχυρές πελατειακές σχέσεις και η υποστελέχωση, είναι σε άμεση συνάρτηση με την ευαλωτότητα όλων όσων κατοικούν στα διαμερίσματα, στα camps και στους ξενώνες. Επιπλέον θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αν περάσουν τώρα οι εξώσεις από τα διαμερίσματα των αναγνωρισμένων προσφύγων, μετά θα ανοίξει ο δρόμος για τις εξώσεις από τα διαμερίσματα των αιτούντων άσυλο που με τη σειρά τους θα ανοίξουν το δρόμο για τις απελάσεις ή και τον ‘’εθελοντικό επαναπατρισμό’’ λόγω απόγνωσης σε αρκετούς από τους πρόσφυγες που θα βρεθούν στο δρόμο. Ήδη για τις πιο ‘’ευάλωτες μεταναστευτικές και προσφυγικές ομάδες’’ οι απελάσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και αν δεν καταφέρουμε να βάλουμε φρένο σε αυτή την συνθήκη, οι μηχανισμοί καταστολής του κράτους θα στραφούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα αλλά και σε μεγαλύτερη κλίμακα και σε άλλες πληθυσμιακές ομάδες όπως έχουμε δει να συμβαίνει στις ολοένα και περισσότερες ρατσιστικές επιχειρήσεις σκούπα τόσο στο κέντρο της Αθήνας όσο και αλλού, και ο νοών νοείτω. Στη παρούσα περίοδο της κρίσης που διανύουμε είναι δεδομένο για όλους-ες ότι οι όροι και οι συνθήκες ζωής των εργαζόμενων έχουν χειροτερεύσει σε ακραίο βαθμό. Αν για μεγάλο μέρος της κοινωνίας η καθημερινότητα έχει γίνει δυσβάσταχτη λόγω των επιθέσεων που δέχθηκε, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι τα προγράμματα για τους πρόσφυγες δεν είναι προγράμματα ένταξης που θα προσφέρουν κάποια κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, αλλά προγράμματα διαχείρισης, ελέγχου και διαχωρισμού του πλεονάζοντα πληθυσμού ή αντίστοιχα “της ενσωμάτωσής τους ως υποτιμημένης εργασιακής δύναμης”. Η υποτιμημένη εργασιακή δύναμη είναι και το σημείο σύγκλισης μεταξύ των ντόπιων εργαζόμενων και των μεταναστών και προσφύγων. Οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές και η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων έχουν επιβάλλει αλλαγές στη διαχείριση των μεταναστών και των προσφύγων εντός της ΕΕ: σκλήρυνση του ελέγχου, απομόνωση, κατακερματισμός και διαλογή των προσφύγων και των μεταναστών. Εντός της επικράτειας της ΕΕ, με την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργασίας, όπως αυτή θεσπίζεται στη συνθήκη του Σένγκεν, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες λαμβάνουν τη θέση που τους επιφυλάσσει το κεφάλαιο στην αγορά εργασίας. Και πιο συγκεκριμένα, η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας, οι συμφωνίες για την στρατιωτική φύλαξη των συνόρων καθώς και η απέλαση των ανεπιθύμητων προσφύγων προς χώρες που κρίνονται ασφαλείς, όπως πχ το Αφγανιστάν, εμπεριέχουν ως μπόνους την προσφορά της μόνιμης ή προσωρινής, φτηνής εργασίας προσφύγων και μεταναστών. Δεν είναι τυχαίο ότι η χειρωνακτική εργασία τόσο στον τομέα της γεωργίας όσο και στον κατασκευαστικό και τον βιομηχανικό τομέα γίνεται κυρίως από μετανάστες και πρόσφυγες. Ο κύριος στόχος, λοιπόν, κράτους και κεφαλαίου για τις ομάδες των προσφύγων και των μεταναστών που θα μείνουν εδώ δεν είναι ο αποκλεισμός, αλλά η ενσωμάτωση της εργασιακής τους δύναμης ως ”παράνομης”, άρα ”φτηνής” και ”πειθαρχημένης”, στο εθνικό κεφάλαιο και το κράτος. Συνεπώς σε όλη την επικράτεια της ΕΕ, φαινόμενα τύπου Μανωλάδας είναι σίγουρο ότι θα γενικευτούν, η στυγνή εκμετάλλευση της εργασίας θα αποτελέσει τον κανόνα, και οι μετανάστες – πρόσφυγες με ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα θα ελαχιστοποιηθούν. Αντίστοιχα το “ανθρωπιστικό ζήτημα” όπως το υπερασπίζονται οι ΜΚΟ και η ταύτισή τους σε μεγάλο βαθμό με τους χρηματοδότες τους, (υπερεθνικούς οργανισμούς – Ευρωπαϊκή Ένωση ) δείχνουν την άρρητη αλλά σαφή συνεργασία τους με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Το ανθρωπιστικό ζήτημα διαχωρισμένο από το κοινωνικό ζήτημα αναπαράγει τη μορφή της γυμνής ζωής, μια ζωής απογυμνωμένης πλήρως από πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Πάνω ακριβώς στην έννοια της μια ζωής απογυμνωμένης πλήρως από πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα θεμελιώνεται και η κυριαρχία πάνω στους πρόσφυγες. Δεν αρκεί λοιπόν να αποποιούμαστε τις ευθύνες ως ‘’κοινωνικοί επιστήμονες’’ και να λέμε ότι δεν θα εκτελέσουμε εντολές με τις οποίες δεν συμφωνούμε, που έτσι και αλλιώς εκτελούμε καθημερινά, ούτε ότι δεν θα αναλάβουμε οποιαδήποτε συμμετοχή στη δικαιολόγηση ή στην ηθική αιτιολόγηση της απόφασης που έλαβε το υπουργείο έναντι των φιλοξενούμενων, γιατί μια τέτοια συνθήκη δεν θα εμποδίσει ούτε τις εξώσεις και τη διακοπή του επιδόματος αλλά ούτε και θα προστατεύσει τους ίδιους τους εργαζόμενους από την διακοπή σύμβασης, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με τις, ανάρμοστες, εντολές της εργοδοσίας. Αντιθέτως, πρέπει να βγούμε από την εσωστρέφεια και μαζί με το ευρύτερο ταξικό κίνημα να πάρουμε από κοινού πρωτοβουλίες για να οργανωθεί η πάλη ενάντια στις εξώσεις των προσφύγων και να προσπαθήσουμε να βάλουμε φραγμό στις ορέξεις κυβέρνησης, κράτους, κεφαλαίου, ΜΚΟ και των διαφόρων υπερεθνικών οργανισμών. Για να επέλθει μια πρώτη συνθήκη κοινού αγώνα είναι απαραίτητο αρχικά να υπάρχει κριτική του ρόλου μας ως εργαζομένων στις ΜΚΟ, καθώς η ίδια η σχέση της εργασίας που καλούμαστε να συνδράμουμε είναι ένα πλαίσιο βιοπολιτικής διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών και όχι πραγματικής υποστήριξης των ανθρώπων, ανεξάρτητα από τις καλές μας προθέσεις και από το αίσθημα αλληλεγγύης που μπορεί να μας διακατέχει. Για να βάλουμε φρένο στα σχέδια τους ντόπιοι και μετανάστες και πρόσφυγες με κοινούς αγώνες!
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΜΕΣΑ ΤΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΥ ΕΞΩΘΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΣΤΕΓΙΑ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΣΕ ΜΚΟ ΚΑΙ ΔΗΜΟΥΣ, ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΎΝ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΝ Η ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΕΞΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ
ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ.
Σωματείο Εργαζομένων στη ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ
